Whiplash
อย่าเอาเทมโปของชั้นไป
เปิดหน้าหนังโหมกระแสด้วยความดีงามจากปากนักวิจารณ์ต่าง
ๆ ทั้งว่าเป็นหนังสร้างแรงกระตุ้น ทั้งเป็นหนังที่โหยหาความสำเร็จ อีกทั้งยังการันรางวัลจนได้เกียรติฉายที่เมืองคานส์ยังไงยังงั้น แต่จะว่าไปหนังที่เกี่ยวกับดนตรี ที่ผ่าน ๆ
มาให้เห็นนั้นก็ยังไม่มีเรื่องอะไรที่พามันไปสุดซักทาง แต่ผิดกับเรื่องนี้ที่ไม่ได้พาเราไปจุดสุดยอด แต่กลับเป็นนำพาไปสู่จุดเริ่มต้นต่างหาก
หนังเรื่องนี้ว่าด้วยเรื่องของ “แอนดรู”
เด็กหนุ่มมือกลองเบอร์ 2 ของวงแจ๊ชที่ต้องการทำตามความฝันของตัวเอง คือการเป็นที่ยอมรับและเป็นมือกลองอันดับ
1 ของโลก
ได้มาเจอกับ “เฟรทเชอร์”
ครูสอนผู้เข้างวดที่อยากจะให้ลูกศิษย์ทุกคนได้ดี ถึงแม้วิธีบางอย่างอาจจะดูฮาร์ดคอร์ไปเสียชิบ
ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับโดย Damien Chazelle
ที่หนังเรื่องนี้ถือว่าเป็นหนังยาวเรื่องที่ 2
ของตัวเค้าเอง โดยเรื่องนี้เคยเป็นหนังสิ้นมาก่อน ก่อนที่ผู้กำกับจะทำให้มันยาวขึ้น
จนกลายมาเป็นหนังโรงที่คุณดูแล้วอาจจะรู้สึกดีบวกกับหดหู่พร้อม ๆ
กันก็เป็นได้
ในด้านของนักแสดง ของชมเชยนักแสดงทั้ง Mile Teller
และ J.K.Simmons ที่เล่นเข้าคู่กันได้เป็นอย่างดี จนทำให้เราเหมือนได้เห็นคู่เพื่อนรัก ศิษย์อาจารย์
หรือผัวเมียที่หมดรักกันในเวลาเดียวกันก็ได้ ถือว่าเป็นคู่ที่ไม่ใช่เล่นเป็นคู่รักที่มีเคมีได้เข้ากันอย่างลงตัว
และสามารถแบกรับหรังทั้งเรื่องโดยไม่ต้องสนใจตัวละครอื่น ๆ เลย
ในเรื่องของบทภาพยนตร์ถือว่าหนังเป็นอะไรที่เล่าเรียบง่าย เป็นหนังที่มีความทะเยอทะยานในตัวเองสูง และไม่ซับซ้อนเพราะอาจจะเป็นเพียงแค่ส่วนขยายจากหนังสั้นเท่านั้น แถมหนังยังไม่ได้มุ่งเน้นไปที่กลุ่มของคนรักดนตรีอย่างเดียว แต่บทมันสามารถสะท้อนอะไรที่ให้เราได้หลากหลายกว่าที่ควรจะเป็น
จนทำให้เหมือนเราไม่ได้แค่ดูหนังดนตรีเพียงอย่างเดียวเสียหน่อย
จุดที่น่าสนใจของหนังก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของประเด็นของศิษย์กับครู ที่เคี่ยวเข็ญอยากให้เด็กได้ดี
จนบางทีอาจจะลืมไปเสียด้วยซ้ำว่ามันมากเกินไป หรือน้อยเกินไป
หรือได้ถามเด็กบ้างหรือยังว่าเค้าต้องการเป็นใครหรือเป็นตัวเอง หรือครูยัดเยียดความน่าจะเป็นให้ ซึ่งประเด็นนี้ของหนังถือว่าเป็นจุดขายที่ดีและน่าชื่นชมยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าเสียอีก
หนังไม่ได้มอบแค่ความสุขเพลิน
ๆ ไปกับเสียงเพลง แต่ยังได้ข้อคิดดี ๆ ในเรื่องของการตามหาความฝันของตัวเอง
โดยหนังเลือกที่จะถามมากกว่าได้หาคำตอบกับสิ่งที่ทำลงไปว่า ถ้าหากเป็นศิษย์ คุณเลือกที่จะเป็นอะไรกันแน่ หรือจะเป็นแบบไหนดีที่สุด หรือหากเป็นครู คำถามมันก็จะเกิดขึ้นว่า ต้องการให้เด็กเป็นอะไร เป็นตัวของตัวเอง เป็นบุคลที่ 3
หรือเป็นในแบบที่ครูจงใจยัดเยียดกันแน่
นี่คือสิ่งที่หนังมอบให้พร้อมกับการที่สอนให้เราไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา
จนเราอาจลืมไปว่าโชคฃะตามันก็ไม่ได้เข้าข้างเสมอไป แต่ถ้าเราพยายามทำมันต่อไป ซักวันผลลัพธ์ที่ได้มันก็คุ้มค่าเหมือนดังคำที่ว่า “พรสวรรค์หรืออจะสู้พรแสวง”
9 / 10 หักคะแนนความโรคจิต ฮ่า ๆ ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น