The Eyes Diary
มิติที่ห่างกันไม่ได้
ถือว่าเป็นภาพยนตร์ไทยเรื่องนึง ที่ผมค่อนข้างให้ความสนใจและตั้งความหวังเล็ก
ๆ ไว้
เพราะหนังไทยโดยเฉพาะหนังผีนั้นที่ผ่านมา
มีแต่หนังที่เอาแต่ขายดารา
เอาแต่ขายเอฟเฟ็ค
เอาแต่ขายความเป็นผัตุ้งแช่แกล้งคนให้สะดุ้งเฮือก โดยขาดเนื้อเรื่องที่จับต้องได้และชวนติดตาม โดยหนังเรื่องนี้ก็ถือว่าสอบผ่านในระดับนึงเลย
หนังว่าด้วยเรื่องของ “น็อต”
เด็กหนุ่มนักศึกษาที่มาหันเอาดีในงานร่วมกตัญญู เพื่อจุดประสงค์ในการเก็บของคนตาย เพียงเพราะหวังจะได้เห็น “ปลา”
แฟนสาวที่เสียชีวิตอีกสักครั้ง
น็อตจึงทำทุวิถีทางโดยมี “มดตะ”
เพื่อนของเพื่อนที่มหาลัยร่วมค้นหาความจริงในเรื่องการเห็นวิญญาณ และมี “จอร์น”
เพื่อนร่วมงานของน็อตที่คอยขัดขวางทุกอย่างเพื่อไม่ให้ทุกคนเห็นผี
ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับการแสดงโดย “มะเดี่ยว ชูเกียรติ” ผู้กำกับมือรางวัลของไทย
เคยส้รางชื่อหนังรักมามายมายที่ทุกคนตราตรึง อาทิ
รักแห่งสยาม, Home โดยรอบนี้เป็นการกลับมาทำหนังผีอีกครั้ง
หลังจากเคยประสบความสำเร็จมาแล้วอย่างเกมส์จิตของของคน “13 เกมส์สยอง” หรือจะเป็นหนังผีคิดไปเอง “คน ผี ปีศาจ”
การกลับมาคราวนี้ดูเหมือนว่าผู้กำกับนั้นได้ใส่ความเป็นหนังรักเข้าไปให้เหมือนกับเราได้ดูหนังที่เคยผ่านมาทั้ง 2 แนว
มาผสมจนได้รสที่กลมกล่อมพร้อมเสิร์ฟให้ทุกคนได้เสพแบบถึงเนื้อถึงใจ
ในด้านของการแสดงก่อนอื่นขอติง “ปั้นจั่น”
และ “แจ็ค” 2
นักแสดงนำฝั่งชายที่เล่นได้ค่อนข้างแข็งและดูการแสดงอารมณ์ออกทางโรคจิตมากกว่าคนที่หมดทุกข์ได้ยากเสียมากกว่า เหมือนดั่งกับว่า 2
นี้ยังไม่ถึงขั้นที่จะแบกรับหนังไว้คนใดคนหนึ่งได้เลย กลับกันกับ
2 นักแสดงสาวที่ต้องบอกว่าพัฒนาการดีขึ้นทั้ง “โฟกัส”
ที่เล่นและสามารถสลัดคราบความเป็นเด็กที่เชื่อว่าทุกคนยังติดภาพ “น้อยหน่า”
ไม่มากก็น้อย
ทำให้เรื่องนี้สามารถพูดได้ว่าตอนนี้โฟกัสได้โตเป็นสาวเรียบร้อยแล้ว ส่วนอีกคนไม่ชื่นชมไม่ได้เลยกับ “เมโกะ”
นักแสดงผู้ที่รางวัลสุพรรณหงษ์สาขาสมทบหญิงยอดเยี่ยมเมื่อคราก่อนจากเรื่อง “Mary is Happy, Mary is Happy” โดยเรื่องนี้เธอได้แสดงพลังออกมาได้แบบน่าชื่นชมทั้งการต่อบท
การเล่นซีนอารมณ์ที่กล้าบอกว่าดารารุ่นที่เข้ามาก่อนบางคนยังต้องอาย
ไม่นานเราคงจะได้เห็นเธอเล่นเป็นบทนำเสียที แบบนี้รางวัลคงอยู่ไม่ไกลแน่นอน
ในเรื่องของบทภาพยนตร์ถือว่าเรื่องนี้ “สอบผ่าน”
แบบฉิวเฉียด
เนื่องด้วยที่ว่าประเด็นแต่ละอย่างของหนังนั้นไม่สามารถไปได้สุดเลยแม้แต่ทางเดียว
คือเดินไปข้างหน้าแต่ดันทิ้งเปลือกกล้วยแล้วไม่ยอมหันมาเก็บเสียอย่างนั้น เช่น
ประเด็นของจอร์นที่เห็นผีแล้วอยากห้ามไม่ให้ใครเห็น
ประเด็นของมดตะกับครอบครัวที่ยังหาความจริงไม่เจอ ประเด็นของความรักทั้ง 2
ที่แลดูแล้วมันไม่ได้เข้ากันและคนดูก็ยังไม่เข้าใจ
ดีตรงที่ว่าผู้กำกับสามารถเขียนเรื่องราวความรักที่ไม่หนาวเลี่ยนให้เค้ากับผีได้อย่างลงตัว
ผสมกับเอฟเฟ็คความน่ากลัวของผีที่ไม่เกินจริง ไม่ฟุ้งเฟ่อ
ไม่เลอะเทอะจนกลายเป็นตุ้งแช่หมูกระทะ
ณ จุด ๆ นี้ผมขอชมจากใจจริง เพราะน้อยเรื่องนักที่จะสามารถทำหนังผีที่ไม่ได้มุ่งขายความสะดุ้งเพียงอย่างเดียว เสียตรงเนื้อหาอย่างเดียวไม่งั้นครบถ้วน
หนังค่อนข้างให้เนื้อสาระกับเราได้พอสมควร ทั้งเรื่องชีวิตหลังความตาย ความห่วงหาปราถนากับการที่คนตายไปสบายแล้วจริง
ๆ หรือ
โดยหนังสามารถตอบโจทย์ให้เราได้รู้ว่า
พวกเค้าเหล่านั้นหลังจากที่ตายไปก็ไม่ได้มีความน่ากลัวอะไรทั้งนั้น
เพียงแต่ว่าสิ่งที่เค้าปรากฎหรือต้องการทำให้เราเห็นนั้น ก็เพียงแค่ว่าเค้าต้องการบอกอะไรกับเราบางอย่างเพียงเท่านั้นเอง เพราะนั่นคือ
“ห่วง”
อันยิ่งใหญ่ของคนที่จากไปแล้ว
ถึงแม้บางคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กแต่สำหรับคนที่อยู่อีกโลกนึงอาจจะคิดเป็นเรื่องใหญ่จนไปไม่ผุดไปเกิดกลายเป็นผีเรร่อนไป คือหนังสามารถทำเราเข้าใจผีที่ต้องการให้มนุษย์เห็นเพื่อช่วยเหลือก็เพียงแค่นั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น