ตุ๊กแกรักแป้งมาก
เดินตามฝัน เติมความรัก
ภาพยนตร์ไทยที่น่าสนใจบางคนอาจใช้บรรทัดฐานของค่ายหนังนั้น
ๆ ในการรับชมเป็นหลัก หรือบางคนอาจดูที่ตัวนักแสดง
หรือผู้กำกับเพื่อพิจารณาก่อนเสียเงินเข้าไปดูหนังเรื่องนั้น ๆ
แต่บางเรื่องก็อาจมีอันต้องผิดหวังกลับมา หรือบางเรื่องอาจจะดีเกินกว่าที่คาดไว้
ดังนั้นมันจึงเป็นอะไรที่แล้วแต่มุมมองของแต่ละบุคคลว่าจะชอบแนวหรือเนื้อหาแบบไหนเสียมากกว่า
เหมือนดั่งภาพยนตร์เรื่องนี้ที่ตัวผมเองนั้นคิดว่าเป็นหนังที่บริสุทธิ์ ซื่อตรง
และหาดูได้ยากในยุคหนังไทยที่เน้นขายของ ขายฉาก เอฟเฟ็กและหน้าตานักแสดงเสียส่วนใหญ่จนลืมองค์ประกอบในการเล่าเรื่องไปด้วยแล้วมั้ง
ภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าถึง
“ตุ๊กแก” (เก้า จิรายุและน้องแม็ก ณัฐพัชร์)
เด็กน้อยผู้มีความฝันอยากทำงานด้านศิลป์ที่เกี่ยวกับหนังโดยเฉพาะการได้กำกับภาพยนตร์ซักเรื่อง แอบตกหลุมรักที่ฝังใจกับ “แป้ง” (เพลง ชนม์ทิดา และ น้องพรีม นิกานต์) เด็กน้อยลูกสาวนายอำเภอแห่งเชียงคานที่เป็นเจ้านายของบ้านตุ๊กแก
และเป็นซุปตาร์ข้ามคืนจากการเล่นภาพยนตร์ ด้วยเวลาที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปในยุคสมัยดิสโก้
ตุ๊กแกต้องการที่จะพบกับแป้งเพื่อแก้ไขบางสิ่งในอดีตพร้อมทำให้ทั้งคู่มายืนอยู่เคียงข้างกันเช่นเดิม
ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับการแสดงโดย
“ต้อม ยุทธเลิศ สิปปภาค”
ผู้กำกับที่มีชื่อเสียงมากคนนึงในวงการภาพยนตร์ไทยที่เคยฝากผลงาน อาทิ
มือปืนโลกพระจันทร์, กุมภาพันธ์, อีติ๋มตายแน่, มือปืนดาวพระศุกร์และอื่น ๆ
อีกมากมาย
ซึ่งหลายเรื่องของผู้กำกับคนนี้จะเน้นและมีการจิกกัดเรื่องของสังคม,
การเมืองไทยเป็นหลัก โดยเฉพาะยุคหลัง ๆ เรื่องของกีฬาสี
แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องแรกก็ได้ที่มีความบริสุทธิ์ที่สุด ซื่อตรงที่สุด
และดูสดใสเหมือนไม่มีอะไรแต่ได้หลายอย่าง ซึ่งถือว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ของ “ต้อม ยุทธเลิศ”
เป็นหนัง Feel
Good น้ำดีที่หายากก็ได้มั้ง
(แต่น่าเสียดายที่เรื่อง “ปิตุภูมิ”
หนังสะท้อนสังคมและการเมืองเกี่ยวกับ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ไม่ได้ฉาย
เพราะอะไรนั้นก็มิอาจตอบได้ ยังไงผมก็ยังรอดูหนังเรื่องนี้อยู่แน่นอน”
ในเรื่องของนักแสดงต้องบอกเลยว่าเป็นอะไรที่เซอไพรส์อย่างมาก
ไล่มาตั้งแต่ “เก้า จิรายุ”
ในบทเด็กหนุ่มอาร์ตติสอารมณ์ศิลปินที่คุมโทนของการแสดงได้อย่างดีเยี่ยมแบบว่าสามารถแบกรับหนังคนเดียวได้อย่างสบาย
ๆ เลยหล่ะ ส่วนของ “เพลง ชนม์ทิดา อัศวเหม”
ก็สามารถเล่นได้ดีในระดับนึงของการเล่นภาพยนตร์เรื่องแรกซึ่งถือว่าสอบผ่าน และที่สำคัญเลยคือเด็ก 2 คนอย่างน้องแม็ก
ณัฐพัชร์ นิมจิรวัฒน์ และน้องพรีม
นิกานต์ ตังกบดี
ที่เล่นได้แบบเกินเด็กเกินวัยที่เข้าถึงอารมณ์จนบางซีนนั้นถึงขั้นเรียกน้ำตาคนดูได้เลยทีเดียว
ในเรื่องของบทภาพยนตร์นั้นถือว่าอาจจะดูไม่มีอะไรซับซ้อน
สามารถเดาและคาดหมายตั้งแต่ต้นได้อยู่แล้วเพราะมันอาจจะดูเหมือนเป็นหนังรักทั่วไป เล่าเรื่องไปตามอารมณ์และสถานะการณ์ทั่ว ๆ ไป
แต่สิ่งที่มันได้มากกว่านั้นก็คือเรื่องของอารมณ์ร่วมต่าง ๆ
ที่ผู้กำกับนั้นได้ใส่ไว้ให้เราได้รู้สึกขำ ซึ้ง
และอมยิ้มไปกับมันได้ตลอดเวลาทั้งที่เรารู้อยู่แล้วว่าบทหนังนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไรเลยซักนิด
ถือเป็นการกลบจุดบอดได้อย่างลงตัวเลยทีเดียว
แต่สิ่งที่น่าเสียดายและผิดหวังเล็กน้อยก็อาจจะเป็นเรื่องของปมหนังที่ไม่ค่อยมีอะไรให้น่าค้นหาหรือจดจำให้สนุกร่วมกับหนังมากกว่าอารมณ์ที่ได้
โดยเฉพาะปมหลักของเรื่องที่ดูออกแนวทิ้งไปโดยไม่ใยดีแบบไม่มีการอธิบายให้เราได้มางงเล่น
ๆ ว่า...เออมันไปดีกันตอนไหนได้ยังไงวะ
หรือจะเป็นการทิ้งตัวแสดงบางคนในแก๊งค์หลังห้องที่ไม่มีความชัดเจนเสียเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่ในวัยเด็กเหมือนจะให้ความสำคัญมาก
แต่พอโตเรากลับไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่มันก็เป็นเพียงจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นั้นเอง
หนังยังคงเสน่ห์ของการได้จิกกัดเล็กน้อย
เพียงแต่เรื่องนี้ไม่มีการเมืองเลย (มีแต่เชิงสัญลักษณ์นิดนึง)
แต่เรื่องนี้จะเน้นหนักและจิกกัดไปที่เรื่องของวงการภาพยนตร์บ้านเราได้แบบตรงไปตรงมา
ทั้งเรื่องก่อนจะมาเป็นผู้กำกับเอย นักแสดงเอย การขายบทเอย ถือว่าทำได้แบบสะดุ้งวงการเล่น ๆ
และเรื่องของระบบศักดินาที่ยังไม่ขาดหายไปจากประเทศ
หนังเรื่องนี้อาจจะไม่ได้ให้สาระสำคัญอะไรมากนอกจากความเบาสมอง
แต่สิ่งที่สามารถตราตรึงใจได้คงจะเป็นเรื่องของการรำลึกความหลังในวัยเด็กของใครหลาย
ๆ คน ทั้งเรื่องของความรัก ความฝันที่ต้องการไปให้สุดและต้องการแก้ไขบางสิ่งที่ยังค้างคาใจอยู่
โดยเฉพาะเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้ที่เอาเรื่องของเด็กบ้านนอกในยุคก่อนมาเล่า
การละเล่นในยุคที่ไม่มีโซเชียล ความคลาสสิคของความรักที่ยากจะบอกกว่าสมัยนี้ มันยังคงมีเสน่ห์และความน่ารักอยู่ในตัว
หรือถ้าเปรียบเทียบกับหนังเรื่อง “แฟนฉัน” (ขออนุญาตเปรียบเทียบกับค่ายอื่น)แล้วนั้น
ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เหมือนหนังสั้นที่ย่อช่วงเด็กอย่างได้ใจความและลึกซึ้งกว่า
ทำให้อดคิดถึงสมัยวิ่งเล่นยิงปืนกับเพื่อน ๆ ในวัยเยาว์อย่างนั้นเลย9/10
ปล. ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะถูกจริตกับคนที่มีอายุ 30 - 40 ปีขึ้นไป
หรืออาจให้เด็กรุ่นหลังได้เรียนรู้เรื่องของเด็กสมัยก่อนก็ได้
